Kesusasteraan Melayu Klasik, juga dikenali sebagai kesusasteraan Melayu tradisional, merujuk kepada kesusasteraan berbahasa Melayu dari Alam Melayu, yang terdiri daripada kawasan yang kini sebahagian daripada Brunei, Singapura, Malaysia, dan Indonesia; karya dari negara seperti Filipina dan Sri Lanka juga telah dimasukkan. Ia menunjukkan pengaruh yang besar daripada kesusasteraan India (seperti dalam kisah Ramayana dan Mahabharata) serta kesusasteraan Arab dan Islam (termasuk kisah nabi Muhammad dan para sahabatnya). Istilah ini menunjukkan pelbagai karya, termasuk hikayat, puisi (dalam dua bentuk utama, syair dan pantun), sejarah, dan karya undang-undang.